Kartal escort sahilinde gece rüzgârı sert esiyordu. Denizden gelen tuzlu hava, yirmi iki yaşındaki Aslı’nın yüzüne çarpıyor, saçlarını savuruyordu. Islak kaldırımların üzerinde adımlarını sessizce atıyor, sokak lambalarının titrek ışığında yorgun ve hüzünlü yüzünü görüyordu. Bu sokaklar onun için hem yaşam alanı hem de bir mücadele meydanıydı; her adımında hayatın ağırlığını omuzlarında hissediyordu.
Aslı, genç yaşta hayat kadını olarak çalışmak zorunda kalmıştı. Bu hayatı seçmemişti; ailesinin ekonomik sıkıntıları, eğitim eksikliği ve çevresinin ilgisizliği onu bu noktaya sürüklemişti. Liseyi tamamlamadan İstanbul’a gelmiş, umut dolu bir gelecek hayal etmişti. Ama şehir onu acımasızca karşılamış, kısa süreli işler ve güvensiz ortamlar karşısında pes etmemeye çalışmıştı. Artık geceleri çalışıyor, gündüzleri ise Kartal vip escort küçük odasında bedenini ve ruhunu toparlamaya çalışıyordu.
O gece Kartal sokakları alışılmadık sessizlikteydi. İnsanlar evlerine çekilmiş, sahile yaklaşan tek tük araç geçiyordu. Aslı, sahil boyunca yürürken dalgaların kıyıya vurma sesini dinledi. Her dalga, içindeki yalnızlığı ve karmaşayı bir nebze olsun hafifletiyordu. Ama ne kadar derin nefes alsa da hayatın yükü hâlâ omuzlarındaydı. “Bir çıkış yolu olmalı,” diye fısıldadı kendi kendine. İçindeki umut kırıntısı, yıllarca süren karanlığa rağmen hâlâ canlıydı.
Sahile inen taş merdivenlerden birine oturdu. Ellerini dizlerine bastı, başını hafifçe öne eğdi. Gözlerinden sessizce yaşlar süzüldü. Bu sokaklarda kendine ait hiçbir şey yoktu; ama içindeki direnç hâlâ ayaktaydı. “Ben buraya ait değilim,” diye fısıldadı. “Ama bir gün… bir çıkış yolu bulacağım.”
Tam o sırada yanına yaşlı bir kadın yaklaştı. Elinde termos vardı ve sıcak bir sesle, “Evladım, gece çok soğuk. Bir bardak çay ister misin?” dedi. Aslı önce tereddüt etti. İnsanlar genellikle kendi derdindeydi ve kimse ona yardım etmezdi. Ama kadının gözlerindeki yargı yoktu; sadece sıcak bir merhamet vardı.
“Olur,” dedi Aslı, sesi titrek ama umut dolu. Kadın onu sahile yakın küçük bir dernek merkezine götürdü. İçerisi sıcak ve güvenliydi; duvarlarda kadınların çizimleri ve el işi süslemeler vardı. Diğer kadınlar gülümseyerek karşıladı ve Aslı’ya destek olabileceklerini, hayatını değiştirmek için yanında olacaklarını söylediler.
O gece Aslı ilk kez gerçek bir umut hissetti. Kartal’ın karanlık sokakları hâlâ soğuktu, rüzgâr hâlâ keskin esiyordu; ama kalbinde bir kıvılcım yanmıştı. “Belki bu gece, belki bu adım… hayatımı değiştirebilirim,” dedi kendi kendine. Ve o anda, Aslı kendi gölgelerinden çıkmak için ilk adımı atmıştı.
Bir yanıt yazın